NARODOWY ORSZAK CHRYSTUSA KRÓLA

 

Założenia ideowe

 

Rok 2025 jest rokiem szczególnym, związanym z trzema wielkimi Jubileuszami:

 

1. W Kościele powszechnym obchodzony jest ten rok jako Jubileusz Zwyczajny Roku 2025 pod hasłem: „Pielgrzymi nadziei”. Przeżywając ten Jubileusz, czujemy się – jak napisał papież Franciszek w bulli Spes non confundit – „wezwani do bycia namacalnymi znakami nadziei dla wielu braci i sióstr żyjących w trudnych warunkach”. W kontekście współczesnych wyzwań, przed jakimi staje dziś nasza Ojczyzna i Kościół w Polsce, ta nasza nadzieja zakotwiczona jest w Chrystusie Królu i Jego królestwie, gdyż – jak napisał papież Benedykt XVI w encyklice Spe salvi – „nie możemy zbudować królestwa Bożego własnymi siłami – to, co budujemy pozostaje zawsze królestwem ludzkim, ze wszystkimi ograniczeniami właściwymi naturze ludzkiej. Królestwo Boże jest darem i właśnie dlatego jest wielkie i piękne, i stanowi odpowiedź na nadzieję”.

 

2. 100 lat temu papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas, która ma fundamentalne znaczenie dla czcicieli Jezusa Chrystusa Króla w Polsce i na świecie. Dlatego poniżej przytoczono niektóre fragmenty tej encykliki.

 

Encyklika Quas primas (11 XII 1925 r.) – fragmenty:

Gdyby ludzie uznali tak w życiu prywatnym, jak i publicznym królewską władzę Chrystusa, wówczas musiałyby przeniknąć wszystkie warstwy społeczne niewypowiedziane dobrodziejstwa, jak sprawiedliwa wolność, jak ład i uspokojenie, zgoda i pokój (…).

Błądziłby bardzo ten, kto by odmawiał Chrystusowi – Człowiekowi, władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi (…). Niech więc rządcy państw nie wzbraniają się sami i wraz ze swoim narodem oddać królestwu Chrystusowemu publicznych oznak czci i posłuszeństwa, jeżeli pragną zachować nienaruszoną swą powagę i przyczynić się do pomnożenia pomyślności swej ojczyzny (…). Jeżeli panujący i prawowici przełożeni będą przekona ni, że wykonują władzę nie tyle na mocy prawa własnego, ile z rozkazu i w zastępstwie Bo skiego Króla, to niezawodnie używać będą swej władzy w sposób święty i mądry oraz będą

mieć na względzie dobro publiczne i godność ludzką poddanych (… ).

O jakiejże szczęśliwości zażywalibyśmy, gdyby tak jednostki, jak rodziny i państwa pozwoliły, aby Chrystus nimi kierował (…).

Jeżeli więc dziś rozkazujemy, aby cały świat katolicki czcił Chrystusa jako Króla, tym samym uważamy, że podajemy jedno z najskuteczniejszych lekarstw na nasze czasy, a także i na zarazę, która społeczeństwo ludzkie nawiedziła. A zarazą naszych czasów jest tzw. laicyzm, wraz z jego błędami i niegodziwymi dążeniami (…). Rozpoczęto od zaprzeczenia panowania Chrystusa nad wszystkimi narodami (…). Powoli zrównano religię Chrystusa z innymi religiami fałszywymi i zniżono ją haniebnie do ich rzędu. Następnie poddano ją władzom świeckim i pozostawiono na łaskę i niełaskę panujących i rządów. Dalej poszli ci, którzy sądzili, że należy zastąpić religię Boską jakąś religią naturalną, jakimś naturalnym po ruszeniem duszy (…).

Gdy wszyscy wierni powszechnie zrozumieją, że muszą walczyć odważnie i bez ustanku pod sztandarami Chrystusa Króla, będą się starać z gorliwością apostolską, by przyprowadzić do Boga niewierzących i buntowników, i będą się starać, by prawa Boga były nienaruszone (…)

Doprawdy, im bardziej pomija się w haniebnym milczeniu najsłodsze Imię naszego Zbawiciela, czy to w zgromadzeniach międzynarodowych, czy w parlamentach tym głośniej trzeba je wielbić i rozgłaszać wszędzie prawa Królewskiej godności i władzy Chrystusa (…)

Nadszedł wreszcie upragniony przez wszystkich dzień, w którym możemy ogłosić, iż na leży uczcić Chrystusa jako Króla całej ludzkości, własnym i szczególnym świętem.

Przeto na mocy Naszej władzy Apostolskiej, ustanawiamy święto Pana Naszego Jezusa Chrystusa Króla(…). Uroczystość ta obchodzona corocznie po całym świecie przypomni narodom, że do oddawania publicznej czci Chrystusowi i do słuchania Go są zobowiązani ludzie prywatni, jak i władze i rządzący (…).Tak jednostki, jaki i władze oraz rządzący mają obowiązek czcić publicznie Chrystusa i Jego słuchać (…).

 

3. W roku 2025 przypada również tysiąclecie koronacji Bolesława Chrobrego w Gnieźnie, która zapoczątkowała istnienie królestwa polskiego. Tak więc król Bolesław Chrobry jest pierwszym królem Polski jako państwa chrześcijańskiego, zbudowanego na cywilizacji łacińskiej, zdominowanego przez wieki przez katolików.

 

Z tych racji Ogólnopolskie Dzieło Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, w ramach przy gotowań do obchodów dziesięciolecia proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, jaka miała miejsce w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w KrakowieŁagiewnikach 19 listopada 2016 roku, organizuje wielki Narodowy Orszak Chrystusa Króla pod hasłem „Chrystus Król – nasza Nadzieja”. Orszak, który w niedzielę 8 czerwca 2025 r. przejdzie z krakowskich Łagiewnik na królewski Wawel, ma być publicznym wyznaniem wiary i ufności pokładanych w Chrystusie Królu.

Proklamacja Jubileuszowego Aktu jest wydarzeniem historycznym, które uznajemy za najważniejsze w całym procesie Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, i Pana naszego Narodu i Państwa Polskiego. Jest ono porównywalne z Chrztem Polski, który trzeba uznać za pierwszą Intronizację Jezusa Chrystusa Króla w naszym Narodzie i Państwie Polskim.

W Jubileuszowym Akcie jako Naród Polski i Kościół przyrzekliśmy Chrystusowi Królowi bronić Jego świętej czci i publicznie głosić Jego królewską chwałę, budować Jego królestwo w życiu społecznym i strzec go z oddaniem.

 

W wielkim Narodowym Orszaku podążać będziemy jako „pielgrzymi nadziei” za Chrystusem Królem, który jest źródłem ocalenia. Świadomi naszej chrześcijańskiej tożsamości, chcemy jako Naród publicznie zawierzyć Jemu trudne polskie dziś i niepewne jutro.

Nieprzypadkowo Narodowy Orszak Chrystusa Króla odbędzie się w liturgiczne wspomnienie św. Jadwigi Wawelskiej – jedynej polskiej świętej władczyni, która z pełnym poświęceniem służyła Ojczyźnie, umacniając na naszej ziemi królestwo Boże i polską państwowość.

Wydarzenie to wpisuje się ponadto w dziewięcioletni program przygotowania do dwutysiąclecia Odkupienia, zainicjowany przez Konferencję Episkopatu Polski, które przypadać będzie w 2033 roku.

 

Narodowy Orszak Chrystusa Króla rozpocznie się Eucharystią o godzinie 12:00 w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, a zakończy się około godziny 16:00 w archikatedrze na Wawelu uroczystym ponowieniem Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana przed wystawionym Najświętszym Sakramentem.

Przewidziane są także wydarzenia poprzedzające i towarzyszące Orszakowi, w tym nowenna do Chrystusa Króla w ramach adoracji Najświętszego Sakramentu na Wawelu oraz peregrynacja wizerunku Chrystusa Króla w rodzinach.

Zachęcamy wszystkich ludzi dobrej woli, którym leży na sercu dobro Ojczyzny i Kościoła w Polsce, do wielkodusznego i publicznego oddania czci Jezusowi naszej Nadziei, poprzez udział w wielkim Narodowym Orszaku Chrystusa Króla.

 

W Kościele, Narodzie i Państwie Polskim – Króluj nam, Chryste

 

W imieniu Zarządu i Rady Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla

Jubileusz 10lecia proklamacji Aktu Intronizacyjnego

 

Prof. dr hab. inż. Andrzej Flaga – przewodniczący Zarządu Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla

 

Drodzy Czciciele Jezusa Chrystusa Króla!

 

1. Krótkie kalendarium najważniejszych wydarzeń dotyczących Dzieła Intronizacji w latach 19962016. W tym okresie działało kilkanaście różnych zrzeszeń intronizacyjnych, które podejmowały wiele wspólnych działań i spotkań formacyjnych, wiele apeli, stanowisk, listów, materiałów drukowanych, przesłanych następnie do wszystkich członków KEP, prezydentów, premierów, ministrów, posłów, senatorów, proboszczów. Działania te zostały najobszerniej przedstawione w Biuletynie Samorządna Polska Nr 11, Wydanie Jubileuszowe: Zmagania o Polskę Chrystusową, Kraków 2011, w którym na 240 stronach A4 ukazane są 10letnie starania o należne miejsce dla Jezusa Chrystusa Króla w naszym Narodzie i Państwie.

 

Środowiska narodowopatriotyczne i katolickie związane z Dziełem Intronizacji zorganizowały siedem ogólnopolskich, wielotysięcznych Marszy dla Jezusa Króla Polski, kolejno w Warszawie 13.09.2009, Krakowie 8.05.2010, Warszawie 19.10.2010 (największy jak dotąd marsz z udziałem ok. 8 tys. uczestników), Lublinie 9.11.2010, Wrocławiu 19.03.2011, Gdańsku 27.05.2012 i Warszawie 12.09.2015 r.

Marsze dla Jezusa Króla Polski były wielką manifestacją wiary i przynależności ich uczestników do Jezusa Chrystusa Króla Polski w porządku duchowym. Ukazały one, że najważniejszą Polską Racją Stanu jest uznanie przez Naród, władzę świecką i duchowną Jezusa Chrystusa jako Króla Narodu i Państwa Polskiego.

W 2013 r. biskupi dokonali  reorganizacji dotychczasowego Zespołu KEP ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla i powołali do istnienia Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych, do którego oddelegowali 10 biskupów, w tym 2 arcybiskupów, do dialogu i prac z przedstawicielami ruchów intronizacyjnych, gotowych do współpracy z tym Zespołem. Przewodniczył Zespołowi bp Andrzej Czaja, przewodniczący Komisji Nauki i Wiary KEP. W sumie odbyło się kilkanaście spotkań obydwu zespołów w Częstochowie, a ich efektem było m.in.:

 

• Przygotowanie treści Aktu Intronizacyjnego

• Opracowanie i wydanie Nowenny przed Jubileuszowym Aktem Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, odprawionej w niemal wszystkich parafiach Kościoła katolickiego w Polsce

• Opracowanie i wydanie Modlitewnika Czcicieli Jezusa Chrystusa Króla – Króluj nam, Chryste!

• Opracowanie Komentarza do Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana

• Opracowanie różnych materiałów formacyjnych i materiałów do katechez związanych z Intronizacją

 

Ważnym wydarzeniem podsumowującym pracę obydwu zespołów było zorganizowanie sympozjum,  a następnie opracowanie i wydanie materiałów w formie książkowej z Ogólnopolskiego Sympozjum SprawozdawczoNaukowego: Królowanie Jezusa w Polscezaangażowanie ruchów intronizacyjnych i głos Magisterium Kościoła, które odbyło się na Jasnej Górze 10.10.2015 r. Było to sympozjum przełomowe, gdy chodzi o późniejsze stanowiska i decyzje Episkopatu Polski w sprawie Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla w Polsce.

 

W dniu 19.11.2016 r. w Bazylice Bożego Miłosierdzia w KrakowieŁagiewnikach, w przeddzień Święta Chrystusa Króla w KrakowieŁagiewnikach, na zakończenie Roku Świętego Miłosierdzia, z udziałem najwyższych władz kościelnych i państwowych oraz 200 tys. wiernych proklamowany został Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa  za Króla i Pana naszej Ojczyzny i Państwa Polskiego (w skrócie Akt Intronizacyjny). Władzę duchowną reprezentowało 50 pasterzy Kościoła katolickiego w Polsce w asyście 1000 kapłanów. Władzę świecką reprezentował prezydent Andrzej Duda, członkowie rządu i parlamentu.

 

2. Najważniejsze formy aktywności Dzieła Intronizacji po Akcie Intronizacyjnym.

 

Po Akcie Intronizacyjnym  przez kolejne lata miały miejsce obchody rocznicowe tego historycznego wydarzenia w Sanktuarium Łagiewnickim. Z pierwszych trzech obchodów wydane zostały następujące książkialbumy, które wysłaliśmy m.in. do wszystkich Pasterzy Kościoła katolickiego w Polsce, wybranych Ojców Duchownych i Rządzących Polską:

 

• Trzeba, aby Chrystus Królował

• Niepodległa Polska Królestwem Chrystusa

• Króluj nam, Chryste!

 

5 lutego w KrakowieŁagiewnikach powołano do istnienia Ogólnopolskie Dzieło Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, wraz z Zarządem i Radą tego Dzieła. W dniach 47 listopada 2021 r. w Warszawie odbył się Ogólnopolski Kongres Jezusa Chrystusa Króla pod hasłem: „W diecezjach i parafiach „Króluj nam, Chryste”! – realizacja Jubileuszowego Aktu Intronizacyjnego. Na zakończenie Kongresu, w niedzielę, 7.11.2021 r. miał miejsce 2tysięczny Orszak Jezusa Chrystusa Króla od Bazyliki Świętego Krzyża przez ul. Krakowskie Przedmieście do Archikatedry św. Jana Chrzciciela.

Kolejne Orszaki Chrystusa Króla odbywały się w ramach obchodów rocznicowych proklamacji Aktu Intronizacyjnego  najpierw w Krakowie i w Warszawie, a w 2024 r. w stolicach 8 metropoli: Krakowie, Warszawie, Przemyślu, Szczecinie, Katowicach, Wrocławiu, Gdańsku i Olsztynie.

Nasze prośby i oczekiwania względem pasterzy, duszpasterzy i rządzących Polską oraz materiały informacyjne, formacyjne i organizacyjne dotyczące Dzieła Intronizacji przedstawiliśmy obszernie w: 15 Biuletynach „Samorządna Polska” i 11 Biuletynach ODIJChK „Króluj nam, Chryste”!

Wszystkie te Biuletyny oraz wydawnictwa książkowe i formacyjne dotyczące Dzieła Intronizacji są dostępne w wersji elektronicznej na naszych trzech stronach internetowych: intronizacja.pl, dzielointronizacji.pl i krolujnamchryste.pl

 

3. Jubileusz 10lecia proklamacji Aktu Intronizacyjnego

Jubileusz ten będzie miał miejsce w przyszłym roku  w Sanktuarium Łagiewnickim. Przed Uroczystością Chrystusa Króla Wszechświata zorganizujemy specjalne sympozjum poświęcone temu Jubileuszowi i całemu Dziełu Intronizacji.

 

W Kościele, Narodzie i Państwie Polskim Króluj nam, Chryste!

Święta Jadwiga z Andegawenów, prawnuczka Władysława Łokietka, wnuczka Kazimierza Wielkiego, jest jedynym zarówno koronowanym, jak i kanonizowanym Królem Polski. Koronowana w październiku 1384 roku, panowała przez prawie 15 lat, aż do przedwczesnej śmierci w połogu w lipcu 1399 roku.

W życiu swym łączyła sprawy doczesne z Bożymi, działalność świecką z kontemplacją i życiem pokutnym. Dbała o sprawiedliwość i pokój. Wspierała naukę, odnowiła Akademię Krakowską ,a także  przyczyniła się do otwarcia wydziału teologii, tym samym kładąc  fundament pod rozwój Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Rezygnując ze szczęścia osobistego w imię chrztu Litwy i unii dwóch narodów, zawarła małżeństwo ze starszym od siebie o 20 lat Władysławem Jagiełłą, Wielkim Księciem Litewskim. Można powiedzieć, że złożyła swoje życie w ofierze dla Boga i Polski. Dobiegając kresu swych dni, zawierzyła Maryi powierzoną swej trosce Koronę Królestwa Polskiego.

Jadwiga pielgrzymowała na Jasną Górę, by modlić się przed tak drogim nam, Polakom, obrazem Maryi Królowej Polski.

Ksiądz Stanisław ze Skarbimierza  pierwszy rektor odnowionego Uniwersytetu i spowiednik królów, w dniu pogrzebu Jadwigi mówił: „Królowa była ozdobą kleru, rosą dla biednego, kolumną Kościoła, łaskawością dla dostojników, czułą opiekunką obywateli, matką biednych, ucieczką nędzarzy, obrończynią sierot, kotwicą słabych, opiekunką wszystkich poddanych.”

Święty Jan Paweł II, beatyfikował Jadwigę 31 maja 1979 roku w Rzymie, a 8 czerwca 1997 roku kanonizował ją w Krakowie. Odtąd możemy ubiegać  się o jej orędownictwo, także w sprawach ojczyzny . To właśnie w rocznicę jej koronacji wybrano kardynała z Polski  na tron papieski. Dokładnie dzisiaj, w Święto Zesłania Ducha Świętego, przypada 28 rocznica kanonizacji Jadwigi króla Polski .

Są to znaki, których nie wolno lekceważyć. W czasach bardzo trudnych  roztropnym  jest prosić świętą Jadwigę, aby wstawiała się za Polskę u tronu Boga. Powinniśmy podjąć starania, aby św. Jadwiga dołączyła do grona Patronów naszej Ojczyzny.

Dziś, gdy zabiegamy o powszechne uznanie przez Polaków królowania Jezusa Chrystusa nad Polską, powinniśmy prosić o wsparcie tego dzieła przez świętą Jadwigę, która za swych ziemskich dni była rzeczywistym i prawowitym władcą, a panowanie swe i czyny poddawała Zbawicielowi i Najświętszej Maryi Pannie.

Gdy niektórzy pytają, po co nazywać Jezusa Chrystusa Królem, skoro nastały czasy demokracji, nie wolno zapominać, że to nie panowanie Chrystusa przedstawiane jest przez nas na wzór ludzki, ale, że panowanie prawdziwie chrześcijańskich władców – właśnie takich jak święta Jadwiga – kształtowane było na podobieństwo panowania Chrystusa – Króla Królów i Pana Panów. Z jakże wielkim pożytkiem dla narodów.

 

prof. Tadeusz Kulik

W obecnym, 2025 roku, dokładnie 11 grudnia, obchodzimy stulecie Encykliki Piusa XI Ouas primas o Chrystusie Królu.

 

Pius XI był przekonany, że trzeba rozszerzać wśród ludu […] znajomość królewskiej godności Zbawiciela […] a do tego […] przyczyni [się] ustanowienie […] święta Chrystusa Króla. […] Papież zauważył, że dla pouczenia ludzi w prawdach wiary […] skuteczniejsze są doroczne obchody świętych tajemnic, niż choćby najpoważniejsze dowody Kościoła nauczającego; te bowiem zazwyczaj dostępne są niewielkiej tylko liczbie mężów uczonych [a uroczystości] pouczają wszystkich wiernych.

 

Pius XI jasno przypominał, że: "nawałnica zła [...] nawiedziła świat, ponieważ bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo z własnych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego".

 

O tej nawałnicy zła Papież pisał w roku 1925 – raptem kilka lat po pierwszej wojnie światowej  i dodał, że w przyszłości nie zajaśnieje pewna nadzieja stałego pokoju między narodami, dopóki tak jednostki, jak  państwa stronić będą i zaprzeczać panowaniu Zbawcy Naszego. Pisał to kilkanaście lat przed drugą wojną światową. Czy świat posłuchał Papieża?

 

Minęła druga wojna światowa, rzekomo minął komunizm, minęło lat sto, a przed czym dziś stoi świat? Czy światu bliżej dziś, czy może dalej do Chrystusa, niż w roku wydania encykliki Quas primas? Jak Polska sytuuje się w tym porównaniu? Czy Polska dziś bliżej Boga jest, niż wtedy była? A ta część Kościoła świętego, która żyje na ziemi, w doczesności, która dopiero pielgrzymuje do domu Ojca, czy dziś bardziej wierna jest Jezusowi Chrystusowi, niż przed stu laty?

 

Pius XI szukał lekarstwa przeciw zarazie, która zatruwa społeczeństwo, czyli przeciwko zeświecczeniu czasów obecnych, [przeciwko] tzw. laicyzmowi, jego błędom i niecnym usiłowaniom. Zbrodnia laicyzmu przeczy panowaniu Chrystusa nad wszystkimi narodami; odmawia Kościołowi władzy nauczania ludzi, wydawania praw, rządzenia narodami, którą [Kościół] otrzymał […] od Chrystusa […], aby prowadził ludzi do szczęścia wiekuistego.

 

Zaczęto […] zrównywać religię Chrystusową – mówił Papież – z innymi religiami fałszywymi i stawiać ją bezczelnie w tym samym rzędzie […] podporządkowano ją pod władzę świecką i wydano […] na samowolę […] panujących; dalej […] poszli […] którzy umyślili […] zastąpić religię Bożą […] religią naturalną […] nie brakło państw, które sądziły, że mogą się obejść bez Boga, że ich religią bezbożność i lekceważenie Boga.

 

Papież miał nadzieję, że coroczna uroczystość Chrystusa Króla sprowadzi na nowo społeczeństwo do najukochańszego Zbawiciela.

 

Przypomniał, że Królestwo [Chrystusa] przeciwstawia się jedynie królestwu szatana i mocom ciemności, a wymaga od swych zwolenników nie tylko, aby, wyrzekłszy się bogactw i dóbr doczesnych, odznaczali się skromnością obyczajów i łaknęli i pragnęli sprawiedliwości, lecz także, aby zaparli się siebie samych i krzyż swój nieśli.

 

Ten sam Papież trzy lata wcześniej, w 1922 roku, napisał Encyklikę Ubi arcano Dei, którą ustanowił w Kościele Akcję Katolicką. Jakże dalekowzrocznie!

Zadaniem istotnym Akcji Katolickiej było przygotować zastępy katolików świeckich do roztropnego i mężnego działania w świecie, w którym upadły trony i upowszechniona została demokracja. Uroczystość Chrystusa Króla jest zaś uroczystością patronalną Akcji Katolickiej. Mądremu dość.

 

Jan Łopuszański

Ks. Marek Chmielewski

 

JUBILEUSZ ZWYCZAJNY ROKU 2025

ORAZ WIELKI JUBILEUSZ 2000-LECIA ODKUPIENIA

 

Idąc dziś w tym królewskim orszaku za Chrystusem Królem – Królem łaski, pokoju i prawdy, niesiemy w sercach radość i wdzięczność z powodu wielkich jubileuszy: stulecia wydania encykliki Piusa XI Quas primas, którą papież ustanowił uroczystość Chrystusa Króla; Roku Świętego 2025; tysiąclecia koronacji króla Bolesława Chrobrego; i bliskiego Jubileuszu dwutysiąclecia naszego Odkupienia, który będziemy obchodzić w 2033 roku.

Czym jest jubileusz i skąd się wzięła w Kościele praktyka jego obchodzenia?

Jubileusz nie jest ludzkim pomysłem – jest darem Boga. W Starym Testamencie, w Księdze Kapłańskiej, czytamy o Roku Jubileuszowym, który jako wielokrotność szabatu przypadał co pięćdziesiąt lat. Wtedy dłużnicy zwalniani byli ze swych zobowiązań, więźniowie odzyskiwali wolność, ziemia wracała do pierwotnych właścicieli, ludzie odnawiali swe przymierze z Bogiem i z bliźnim. To był rok przebaczenia, odpoczynku i nadziei. Ludzie powstrzymywali się od ciężkiej pracy, a niekiedy nie uprawiali ziemi, niejako dając jej też odpocząć, jak Bóg odpoczął po sześciu dniach stwarzania świata – jak czytamy w Księdze Rodzaju.

Kościół przejął tę praktykę obchodzenia jubileuszu. Pierwszy chrześcijański Rok Święty ogłosił papież Bonifacy VIII w roku 1300. Od XVI wieku zwyczajne jubileusze obchodzone są co 25 lat. Oprócz tego z racji szczególnych okazji ogłaszane są Nadzwyczajne Jubileusze, jak chociażby ostatnio w 2016 – Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia.

Jubileusz – zwany także Rokiem Świętym, to czas otwartych Drzwi Świętych w rzymskich Bazylikach Większych, jako znaku otwartego serca Boga Ojca – to czas, gdy Bóg mówi słowami Chrystusa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię!” (Mt 11, 28). Rok Jubileuszowy, to czas zyskiwania odpustów, to znaczy darowania doczesnych kar zaciągniętych wskutek grzechów; czas szczególnego Bożego błogosławieństwa i nadzwyczajnej łaski – czas miłosierdzia.

Rok 2025 jest kolejnym Jubileuszem Zwyczajnym. Papież Franciszek ogłosił go pod znamiennym hasłem: „Pielgrzymi nadziei”, bo świat dzisiaj naprawdę potrzebuje nadziei – większej niż lęk, silniejszej niż rozpacz. To nie jest jubileusz rozrywki, ale duchowej wędrówki – do Boga, do naszej Ojczyzny, która jest w niebie, duchowej wędrówki do bliźniego, do prawdy o sobie.

Wędrując, wybiegamy myślą w nieodległą przyszłość. Przed nami w roku 2033 jubileusz dwutysiąclecia Odkupienia – wtedy bowiem mija 2000 lat od męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa, a więc tego, co najważniejsze dla naszej wiary. Będzie to Wielki Jubileusz Krzyża i Zmartwychwstania – święty czas, kiedy Kościół na całym świecie znów stanie u stóp Krzyża i wyzna: „Jezus żyje i króluje!”

To wielkie wydarzenie musi być przygotowane modlitwą, wiarą i nawróceniem. Od Wielkanocy ubiegłego roku Kościół w Polsce przygotowuje się na ten jubileusz przez dziewięcioletnią nowennę. Jednym z elementów tego przygotowania jest między innymi ten dostojny orszak w Roku Jubileuszowym 2025.

W ten sposób chcemy także przygotować się na mały, ale nie mniej doniosły jubileusz, jakim jest przypadające za rok dziesięciolecie Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Chrystusa za Króla i Pana, który naród polski wypowiedział w 2016 roku w sanktuarium Bożego Miłosierdzia.

Niech więc obecny Jubileusz 2025 będzie czasem, gdy Chrystus na nowo obejmuje tron naszych serc. Niech przygotowuje nas do Jubileuszu Odkupienia w 2033 roku, gdy z całą ludzkością uroczyście zaśpiewamy: „Zwycięzca śmierci, piekła i szatana, wychodzi z grobu dnia trzeciego z rana!” Niech udział w tym orszaku obudzi w nas zapał do kroczenia za Chrystusem Królem w całym naszym życiu.

Idziemy dziś jako pielgrzymi nadziei. Idziemy ulicami królewskiego miasta Krakowa. To symbol, że mamy iść przez ten świat, który często nie wie, dokąd zmierza. Ale my wiemy! Idziemy za Chrystusem Królem, który nie rządzi siłą, lecz miłością. Nie nakłada kajdan, lecz wyzwala. Nie lęka się cierpienia, lecz przemienia je w zwycięstwo.

Niech więc Chrystus panuje – w naszych sercach, w naszym domu, w szkole. miejscu pracy – w naszej Ojczyźnie! I niech w ten sposób wypełniają się prorocze słowa papieża Piusa XI, które wyraził w liście apostolskim Quas ante annos z okazji Międzynarodowego Kongresu Chrystusa Króla w Poznaniu w 1937: „[…] na tej polskiej ziemi kłaść będziecie podwaliny pod nowe opatrznościowe dzieła ku czci Chrystusa Króla”.

Narodowy Orszak Chrystusa Króla.

S.B. Rozalia Celakówna apostołką Intronizacji

 

Narodowy Orszak Chrystusa Króla, w którym uczestniczymy, kieruje nasze myśli ku osobie skromnej krakowskiej pielęgniarki, Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny. To właśnie jej Pan Jezus przekazał wezwanie: Jest ratunek dla Polski: jeżeli mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności przez intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele. To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów i całkowitym zwrotem do Boga. Orędzie zawarte w jej pismach przyczyniło się do powstania Dzieła Intronizacji Jezusa Króla Polski i to pragnienie realizacji tego dzieła gromadzi nas tu dzisiaj.

Rozalia urodziła się w 1901 roku w podhalańskiej wsi Jachówka jako najstarsza z ośmiorga rodzeństwa. Jej rodzice byli bardzo pobożnymi ludźmi, którzy kładli nacisk na religijne wychowanie dzieci. Z wiekiem wiara Rozalii stawała się coraz bardziej dojrzała, co zaowocowało pragnieniem całkowitego poświęcenia się Bogu. Podążając za wewnętrznym głosem jako młoda kobieta opuściła rodzinny dom i zamieszkała w Krakowie. Pragnęła wstąpić do zakonu klauzurowego, jednak Pan Bóg inaczej pokierował jej życiem. Pod wpływem nakazu, który otrzymała od Pana Jezusa, podjęła pracę w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie na oddziale dermatologicznym, gdzie zajmowała się chorymi wenerycznie. Zderzenie ze sposobem życia pacjentów było dla niej ogromnym wstrząsem. Rozalia podjęła jednak służbę chorym nie tylko w zakresie obowiązków zawodowych, lecz także w wymiarze duchowym. Modliła się za nich i czuwała nocami przy łóżkach konających, wypraszając nawet zatwardziałym grzesznikom łaskę skruchy i nawrócenia w obliczu zbliżającego się spotkania z Bogiem Sprawiedliwym Sędzią. Po wielu latach ciężkiej pracy oraz życia wypełnionego modlitwą i wyrzeczeniami zmarła 13 września 1944 roku. W jej pogrzebie wzięło udział wielu ludzi uznających w niej przykład świętobliwego życia, a jej spowiednik rozpoczął starania o wyniesienie jej na ołtarze. Wtedy okazało się, że skromna krakowska pielęgniarka była mistyczką, której Pan Jezus powierzył niezwykłej wagi misję. Miała wezwać ludzi do uznania królewskiej władzy Chrystusa, do poszanowania Jego praw i okazywania Mu należnej czci. W wizjach, które dane jej były jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, Zbawiciel wzywał Polaków do nawrócenia, gdyż w przeciwnym wypadku na cały naród spadnie surowa kara za popełniane morderstwa, grzechy nieczystości i nienawiść.

W obliczu zbliżającej się globalnej katastrofy Rozalia pisała: Wielkie i straszne są grzechy i zbrodnie Polski. Sprawiedliwość Boża chce ukarać ten naród za grzechy, a zwłaszcza za grzechy nieczyste, morderstwa i nienawiść. Jest jednak ratunek dla Polski: jeżeli mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności przez Intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym Państwie z Rządem na czele. To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów i całkowitym zwrotem do Boga.

W innym miejscu Rozalia dodała: Nie możemy być uczniami Jezusowymi, ani też Jego kochać, jeżeli nie kochamy dusz naszych bliźnich, nie troszcząc się o ich nawrócenie do Pana Boga. Żarliwość nasza o zbawienie dusz, o nawrócenie grzeszników powinna być podobną do żarliwości Samego Pana Jezusa. Nie ma mowy o zrealizowaniu Królestwa Bożego w społeczeństwach, jeżeli dusze wpierw nie porzucą grzechów i występków, dopóki nie zawrócą na drogę cnoty. Musimy wszyscy ukochać Pana Boga, Królestwo Boże, to Królestwo pokoju i miłości. Wszystko czyńmy, co tylko jest w naszej mocy, by Pan Bóg był poznany i ukochany przez cały świat. To wezwanie jest wciąż aktualne. Dziś idziemy w Narodowym Orszaku Chrystusa Króla, by przez świadectwo żywej wiary wyrazić naszą troskę o nawrócenie – nas samych i naszych bliźnich, by krocząc przez życie drogą cnót chrześcijańskich realizować w naszej ojczyźnie Królestwo Boże, to Królestwo pokoju i miłości.

W opublikowanym przez Konferencję Episkopatu Polski Komentarzu do Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana możemy przeczytać, że sprawa oddania Polski pod panowanie Jezusa Króla stała się głośna w związku z wszczęciem w archidiecezji krakowskiej w 1996 roku procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożej Rozalii Celakówny. W Komentarzu tym czytamy: Wieść o tego typu żądaniach Jezusa w objawieniach danych Celakównie szybko się rozniosła. Pojawiło się wiele inicjatyw oddolnych, których celem było doprowadzenie do aktu intronizacyjnego. W dokumencie tym biskupi dostrzegli niezwykłą zbieżność myśli rzeszy wiernych, inspirowanej nie tylko prywatnymi objawieniami, ale mającą wyraźne podstawy biblijne i szerokie rozwinięcie w nauczaniu Kościoła, szczególnie w encyklice „Quas Primas” Piusa XI. Wobec tego pasterze Kościoła dostrzegli w niej bardzo konkretny oddźwięk zmysłu wiary ludu Bożego i wyrazili zgodę na uroczystą proklamację Aktu, w którym wybrzmiały słowa uznania Panowania Chrystusa nad Polską i całym naszym Narodem, żyjącym w Ojczyźnie i w świecie.

Dzisiaj, gdy mija już 9 lat od proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, idziemy przez Kraków w Narodowym Orszaku Chrystusa Króla, by przypomnieć wszystkim Polakom o naszych płynących z wiary zobowiązaniach. Idziemy w przekonaniu, że wśród nas jest również obecna duchowo skromna krakowska pielęgniarka, której Chrystus powierzył wielkie dzieło Intronizacji. Rozalia jest dzisiaj z nami i swoją modlitwą przed Bożym tronem wyprasza nam łaski potrzebne do budowania Królestwa Chrystusowego w naszej Ojczyźnie. Służebnico Boża Rozalio Celakówno – przyczyniaj się za nami!

 

Piotr Pikuła